Bologna is back 2023

Op een depressief grijs en regenachtige vrijdagvoormiddag vertrokken we met zeventien spelers vanuit verschillende hoeken van Vlaanderen richting Charleroi en Brussel met ons ticket naar de zon. Excuseer, zei ik zeventien? Ik bedoel dertien: slimmeriken Stan en Raven Proot trokken een nachtje door om een vlucht te halen in Charleroi om – jawel je leest het goed – zeven uur ’s morgens, terwijl Raf met z’n trein strandde in Keulen en Raven Lemahieu besloot om toch thuis te blijven (can’t blame the man, de prijzen van Ryanair zijn onvoorspelbaar).

In de late middag strandden we in Bologna: mét zon en tien graden warmer dan in België (wat een topidee).

Vrijdagavond hielden we het hoofd koel: we trokken samen de stad in (met Uber, bus en/of de benenwagen), genoten van onze eerste Italiaanse pizza en kwamen mooi op tijd aan op de toernooilocatie om nog wat te keuvelen en ons te installeren in de (warning: potential sarcasm incoming) geweldig gezellige sporthal die dienst deed als hotel. De ochtendstond heeft goud in de mond! Daarover valt te discussiëren, maar aan het ontbijt ging het alleszins niet liggen aangezien Italianen dat concept blijkbaar niet echt kennen (lees: een extreem zoete gevulde croissant en een koekje deden dienst als eerste maaltijd – al een chance dat die mannen geweldig goeie koffie kunnen maken).

We warmden goed op en schoten wakker uit de startblokken voor onze eerste match tegen Triglav. De match ging 40 minuten lang vrij gelijk op, met een aantal breaks langs beide kanten, maar in de laatste tien minuten weten we het verschil te maken en duwt de D-line door tot eindstand 12-8.

Niet veel later mogen we ons opmaken voor het hoogtepunt van de dag: vijftig minuten lang alles geven tegen de thuisploeg en topfavoriet: BFD SFR. We starten goed na een stevige opwarming en beginnen als de betere ploeg: O-line scoort vlot en D-line kan meteen een turn forceren. De wind begint echter sterker op te steken en ondanks de overgave, slaagt onze D-line er niet in om turns om te zetten in breaks. Het wordt een relatief ‘slordige’ match met veel turns en wat groeiende frustratie omdat de thuisploeg de match niet serieus neemt. We delven uiteindelijk het onderspit: 7-11 … Hier zat meer in! Sidenote/troostprijs: BFD SFR geraakte uiteindelijk niét in de halve finale, wij wel 😉

Match #3 spelen we tegen Solebang uit Zwitserland. Coach Tom waarschuwt ons op voorhand om de tegenstander niet te onderschatten. Desondanks warmen we niet heel goed op en starten we niet 100% aan de match. O-line scoort vlot, maar D-line kan amper breaken. Het venijn zit ‘m echter altijd in de staart: met nog een aantal minuten te spelen, staat het 7-8 in het voordeel van Solebang, waarna het vuur van de O-line het tij helpt keren en we drie breaks pakken in de laatste vijf punten. Eindscore: 11-9, we spelen kwartfinale!

Én wat voor een: we komen uit tegen (een weliswaar minder ervaren selectie uit spelers van) Freespeed. Dit wordt ons hoogtepunt van de dag, want we spelen ze gewoon naar huis (althans zo voelde het aan). Op voorhand kwamen we als team even samen om met elkaar in gesprek te gaan over de sfeer op en naast het veld en dat was ook merkbaar tijdens de match. We lopen al snel uit tot 6-1 en geven onze voorsprong nooit meer af: 14-10 eindstand. Na een welverdiende cooling down en douche, haastten we ons terug naar het veld waar de organisatie een ‘beer race’ had klaargezet. Wat het (niet) is, moet je maar eens aan iemand van ons vragen, punt is dat we daar tot tweemaal toe bestolen zijn van de overwinning (ik heb het op beeld staan, dus er is bewijs). De organisatie van Bologna is Back had ook nog een feestje in petto voor ons, maar echt vermeldenswaardig was het niet, op goedkope Aperol Spritz en barpersoneel dat niet kan tappen na.

Zondag spelen we slechts twee matchen: halve finale, gevolgd door de (al dan niet kleine) finale. We komen uit tegen BFD Pippogrifo: een andere La Fotta ploeg. We waren erop gebrand om het verlies tegen BFD SFR te verwerken door te winnen van hun andere ploeg, maar toch geraakten we nooit echt in de match. Pas op het einde van de match vonden we een antwoord op hun zone en onze D-line kon geen enkele turn vertalen naar een break. Eindstand: 5 – 12.

Niet getreurd! We kunnen nog steeds met een medaille naar huis door de kleine finale te winnen van Die Vesper: een samengestelde ploeg ervaren rotten uit Italië en Duitsland. We zijn extra gemotiveerd, want we willen het bittere verlies uit de halve finale verwerken én deze match wordt gestreamd door Ulti TV. Dat toont zich ook op het veld, want we beginnen volle neute en komen meteen twee punten voor. Die voorsprong geven we niet meer af tot op het bittere einde, waar we het nalaten om de overwinning binnen te halen. Die Vesper vindt een tweede adem en forceert enkele foutjes bij ons. We verliezen uiteindelijk op universe: 11-12. We balen hard van dit zure en onterechte verlies, maar dat gevoel siert ons ook, want we kwamen zonder ambitie – als nieuw samengesteld team – naar dit toernooi om uiteindelijk teleurgesteld te zijn omdat we ‘maar’ vierde eindigden.

Met dat gevoel sluiten we (het officiële gedeelte van) Bologna is Back af, terwijl we samen naar de finale kijken. We nemen ondertussen afscheid van Charles die zondag al terugvloog – spoiler alert, hij maakt nog een comeback in dit verhaal – en haasten ons naar de bus, want de dag is nog lang niet voorbij! We gaan opnieuw gezellig samen dineren op z’n Italiaans (pizza dus), met uitzondering van Niels en Larre (dikke shoutout, want zij wrongen zich in allerlei bochten om de accommodatie in Bologna voor onze laatste nacht te fixen).

Wat later op de avond installeren we ons en nemen Stan en Arne het voortouw om het officieuze einde van het toernooi toe te lichten: een alternatieve versie van bingo met opdrachten in de stad. We gaan verder niet in detail treden, maar het was iets met karaoke en schaars geklede frisbeehaaien alsook de terugkeer van Charles die z’n vlucht had gemist. We blikken terug op een meer dan geslaagd toernooi waarin we veel mooie dingen lieten zien en als ploeg naar elkaar toe groeiden. Dikke merci aan al wie meehielp aan het voorbereiden en/of organiseren van onze deelname!

Emiel DK (en ook een beetje Berber ja)